چهارشنبه, ۱ مهر ۱۳۹۴، ۱۰:۳۴ ق.ظ
ذات
ای خوش آن دوران که پیش از روز و شب
فارغ از اندوه و خالی از تعب
متحد بودیم با شاه وجود
نقش غیریت بکلی محو بود
متحد بودیم و یک گوهر همه
بی سرو و بی پا بُدیم آن سر همه
یک گهر بودیم همچون آفتاب
بی گره بودیم و صافی همچو آب
........
خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
اختران فلک آیند به نظاره ما مه خود را بنماییم بدیشان من و تو
من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو
طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو
این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر در بهشت ابدی و شکرستان من و تو
از دیوان غزلیات شمس -مولانا- بامضمون وحدت