جمعه, ۱۳ آذر ۱۳۹۴، ۱۰:۲۰ ب.ظ
51
بین تمام روزهای زندگی، تکرار، حرف اول را میزند. "همیشه مثل همیشه خسته میشوی و همیشه مثل همیشه امید را پیدا میکنی." {نحوه ی خوانش این جمله در فهم آن تاثیر به سزایی دارد} :). هیچ تفاوتی نیست حتی بین یافتن امیدها....
انگار همیشه از یک چیز خسته میشوی و با یک چیز امیدوار. در صورتی که اصلا اینطور نبوده.
کاش میشد فهمید که چه چیزی درون آدم به حرکت در می آید که ناگهان حالت خوب میشود بدون ذره ای تلاش. شاید امید به فردایی که هنوز نیامده. شاید ندانستن. شاید میل به ادامه دادن. شاید حماقت....
به هر حال هر آدمی فقط یک بار فرصت دارد تا دنیا را نگاه کند، تا همه چیز را لمس کند، تا با تمام توانش بکوشد؛ و وقتی این فرصت تمام شد میشود برای تمام خستگی ها استراحت کرد. میشود خوابید؛ شاید حتی بشود از آن بالا آدم هایی را دید که هر روز حرصت را در می آوردند. و شاید آرزو کنی کاش باز هم برگردی تا بیشتر حرصت را در آورند.
ولی تا هنوز نرفته ایم آن بالا، باید بدویم. باید هر روز دلخور شویم از آدم ها. باید هر شب ناامید شویم و صبح به زور از خواب بیدار شویم و گاهی ندانیم که چرا حالمان خوب شده است با وجود یک دنیا دلخوری.
هیچ کس نمیداند چقدر از فرصتش باقی ست. شاید برای همین امیدوار میشود. (چه حرف های دلگیرکننده ای)
میشود این متن را ادامه داد ولی نمیشود....
تا هنوز نرفته ایم آن بالا، باید بدویم"
اما ، "بدون ذره ای تلاش" هم نیست. مگر می شود در این جهان پرهیاهو، یک چیز به این مهمی خودش هر بار درست شود بدون ذره ای تلاش؟ وقتی خدا هست، اولیا خدا از انسان و فرشته هستند، باز هم بدون ذره ای تلاش؟
"
هیچ کس نمیداند چقدر از فرصتش باقی ست." این برای این است که اول تا توان داری بدوی، و دوم تا می توانی دل نبندی که می دانی خواهی نخواهی یک روز دیگر آنها را نخواهید دید و نخواهی داشت.
+متن جالبی بود. هم سوال و هم جواب در خودش بود. ممنون