135

در میان جمع تنها نشسته بودم 

که صدای خداوند به من رسید 

همان دم چشم های تاریک من فروغ یافت 

و شعله ای از آتش بر دهان من نهادند

اکنون می خندم و لبخند می زنم 

که چقدر زندگی خوب و زیباست

اگر چه پای مرا در راهی خلوت و خاموش نهاده اند

به شادی جمع را ترک می گویم 

تا در باغ خویش گشت و گذار کنم

و در این گردش

دستهایم را از میوه ها و گل ها پر کنم 

و با دلی پرنشاط به خورشید سلام کنم

که سرتاسر باغ را برافروخته است 

همراه بادها می روم 

که بوی خوش گل و یاسمن را 

تا گرداب ها با خود می برند

سرانجام به جایی می رسم که یاس های بلند می رویند 

و چهره های خود را چون قدیس هان سفیدرو به سوی خدا می کنند

و هنگامی که یاس ها به نماز و نیایش می آیند

من نیز با آنها بر زمین زانو می زنم

زیرا خود را در پرستشگاه قدس الهی می یابم

🔺هلن کلر

📓کیمیا ج ۳ ص ۳۰ 

🔺به اهتمام: حسین الهی قمشه ای/احمد بهشتی