158

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی

که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

حافظ

157

هر صبحدم که دام شب و روز بردریم

از دوست بوسه اى و زما سجده صد هزاااار

156

وصیت نامه لویی پاستور:

در هر حرفه و شغلی که هستید نه اجازه دهید که به بدبینی های بی حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تاسف بار که برای هر ملتی پیش می آید شما را به یاس و نا امیدی بکشاند.

 

در آرامش حاکم بر آزمایشگاه ها و کتابخانه هایتان زندگی کنید.

 

نخست از خود بپرسید: “من برای یادگیری خود چه کرده ام؟”

 سپس همچنان که پیش تر می روید بپرسید: “من برای کشورم چه کرده ام؟”

 و این پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که: “شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته اید.”

 

اما صرفه نظر از هر پاداشی که زندگی به تلاش هایمان بدهد یا ندهد، آنگاه که لحظه مرگ فرا می رسد هر کدام از ما باید این حق را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم:

 «من آنچه در توان داشته ام انجام داده ام.  

155

هر پرهیزکار گذشته ای دارد

وهر گناه کار آینده ای

اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم،

دنیا تمام تلاشش را می کند تا

مرا در شرایط او قرار دهد 

تا ثابت کند

در تاریکی همه ی ما شبیه یکدیگریم

154

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد

گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید

گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت آن در آید...

 "حضرت حافظ"

153

آیة الکرسی به نظم فارسی

نباشد جز الله پروردگار 

 که حیّ است و قیوم آن کردگار

نگیرد خدا را کسالت فرا 

 نه هرگز بخواب اندر آید خدا

زمین و سماوات ، از آن اوست 

 همه ملک گیتی به فرمان اوست

به درگاه ایزد چه کس را سزاست؟ 

 که سازد شفاعت مگر آن خداست

همه علم گیتیست او را به دست

به هر چیز کاید به هر چیز هست

به چیزی به علم یگانه اله 

 احاطه ندارد کسی هیچگاه 

جز آنچه بخواند خدای نکو 

 که مردم بدانند از علم او

بود وسعت علم او بی کران 

 فراتر ز ارض است و هفت آسمان

ندارد بر او زحمتی حفظشان 

 علّی وعظیم است آن بی نشان 

152

با درد بساز چون دوای تــــــو منم

در کس منگر که آشنای تــــــو منم

گر کشته‌شوی ‌مگو که‌ من ‌کشته‌‌شدم

شکرانه بده که خونبهای تـ‍ـــــو منم

مولوی / دیوان شمس

151

اگر بتوانی به یک گل سرخ نگاه کنی و در سکوت به آن بنگری، بر آن نام ننهی و فقط با آن بمانی، آنگاه مراقبه کرده‌ای.

اوشو

150

5 کلید اصلی رهایی از ذهن: 

+ تسیلم

+ رضایت

+ عدم قضاوت

+ عدم واکنش

+ مشاهده گر بودن

١٤٩

‌ ‌سعی کن کسی که تو را می ببیند

آرزو کند مثل تــــو باشد

از ایمان سخن نگو! 

بگذار از نوری که در چهره داری، آن را احساس کند

از عقیده برایش نگو

بگذار با پایبندی تو، آنرا بپذیرد

از عبادت برایش نگو

بگذار آن را جلوی چشمش ببیند

از اخلاق برایش نگو

بگذار آن را از طریق مشاهده تو بپذیرد

از تعهد برایش نگو

بگذار با دیدن تو، از حقیقت آن لذت ببرد...

بگذار مردم با اعمال تو

خوب بودن را بشناسند...

🎀💕🎀💕🎀💕